Urzędowe perypetie
Grenlandia to spora wyspa na Oceanie Atlantyckim, która od 1953 roku jest częścią Królestwa Danii. Jednak ze względu na duże różnice kulturowe oraz znaczną odległość od swego „macierzystego” kraju (niecałe 3 tys. kilometrów w linii prostej) od 1979 r. Grenlandia posiada status autonomii Królestwa Danii. Oznacza to, że posiada własne rozwiązania w dziedzinach gospodarki, infrastruktury czy opieki medycznej. Grenlandczycy nie mogą samodzielnie zmieniać jedynie polityki monetarnej, zagranicznej i obronnej, które są nadawane centralnie, a także dokonywać zmian w duńskiej konstytucji.
Demografia i sprawy polityczne
Głową państwa jest królowa Małgorzata II, która w Grenlandii jest reprezentowana przez wysokiego komisarza Mikaela Engella. Mieszkańcy tej niezbyt przyjaznej wyspy posiadają swoją reprezentację w duńskim parlamencie oraz należą do większych partii politycznych. Z jednej strony może to dziwić. Z drugiej – wystarczy odkryć, że na Grenlandii żyje prawie 57 tysięcy osób, co daje liczebność porównywalną do małego miasta. Obowiązują trzy języki: grenlandzki, duński i angielski. Przyrost naturalny w tym rejonie jest na plusie, a średnia długość wieku wynosi prawie 70 lat.
Ale dlaczego Dania?
Wielu może się zastanawiać, dlaczego ta największa wyspa świata przynależy właśnie do tego, a nie innego kraju. To nie tylko kwestia kolonizacji tego obszaru przez Duńczyków, ale też genealogii tamtejszej ludności. Grenlandczycy bowiem wywodzą się od Wikingów przybyłych z terenów Danii, którzy osiedlili się na wyspie około X wieku naszej ery, kiedy klimat był znacznie łagodniejszy. Wówczas hodowali tam bydło i uprawiali zboża. Wiara we wspólną mitologię oraz podobny krąg kulturowy (choć rozwinięty nieco inaczej) dały Danii palmę pierwszeństwa do władania tym terytorium. Palmę, którą dumnie dzierżą w ręku do dzisiaj.